Vandepitte ontdekt en legt dat uit. Hij heeft er geen moeite mee dat de tijdgenoot van kerk en godsdienstpraktijk vervreemd is. Daarom vermeldt de ondertitel de secularisering. Toch doet een kerkgebouw iets wat onmisbaar is voor die geseculariseerde mens en dat is heilig – ook dat woord neemt Vandepitte in de mond. We moeten weg uit “de logica van vraag en aanbod. Er moeten net nieuwe wegen worden gezocht om kerken te eren in hun nutteloosheid”. De tijdgenoot heeft daar “nood” aan, ook al heeft hij die “behoefte” niet. Hij kent, formuleert en vervult wel zijn behoeften, maar er is een nood voorbij, anders, ruimer en ‘dieper’ dan die behoeften. Die nood wordt pas beseft als hij beantwoord wordt, en dat doet een kerkgebouw: “kerken herinneren aan een verlangen naar overgave”, en juist die overgave maakt ruimte.